Plac Senacki 6 PM

W roku 2021 Martin, szpieg od piętnastu lat na emeryturze, mieszka w maleńkim szwedzkim Storlien, niedaleko norweskiego Trondheim. Regularnie odwiedzający go Raymond, przyjaciel z czasów wspólnej służby w MI6, tym razem przywozi ze sobą agentkę Caroline Crowford. Według brytyjskiej centrali agencji Martin jest osobą, która mogłaby pomóc w wyjaśnieniu niepokojących odkryć w pobliżu doków stoczniowych w Barrow, wskazujących na zainteresowanie rosyjskich służb rozbudowywaną bazą strategicznej floty podmorskiej w szkockim Clyde. Uważany jest bowiem Martin za znawcę floty bałtyckiej, szczególnie jej funkcjonowania w latach 1990-ych, oraz za bodaj jedynego zachodniego agenta, który odwiedził Kronsztad, rosyjski port w Zatoce Fińskiej. Przy wspaniałej, przygotowanej przez siebie homarowej uczcie, opowiada więc Martin Carol o wydarzeniach z tamtych lat, wspomagany przez Raya, uczestnika w niektórych z nich.

W 1990 roku agent Martin Es został oddelegowany do Finlandii, aby zdobyć informacje na temat incydentu wyjścia na Atlantyk radzieckich okrętów podwodnych z ładunkiem atomowym. Wiarygodnym źródłem takich informacji mogliby być dowódcy tych jednostek. Helsinki w owych czasach były niezmiernie ważną areną ścierania się interesów zachodnich i radzieckich tajnych służb, a także różnych frakcji w upadającym sowieckim imperium, nie tylko między KGB i GRU, również uwzględniających podział na pro- i anty-gorbaczowowskie sympatie. W opisie tego szpiegowskiego tygla, stanowiącego trzon powieści, bierze autor pod uwagę chyba wszystkie niuanse szpiegowskiej kuchni nie pomijając przy tym, co bardzo ważne, normalnych ludzkich odruchów, ambicji, wahań i wątpliwości, związanych zarówno z cechami osobowościowymi wykreowanych postaci jak i z ich przeszłością.

W fińskich służbach, z którymi Martin i inni sproszeni na konsultacje do Helsinek agenci MI6 współpracują, najlepiej poznajemy sekretarza szefa SUPO, z rodziny od zawsze popierającej rosyjskie wpływy, oraz szefa kontrwywiadu. Do grona osób działających w rezydenturze, przy ambasadzie radzieckiej, obok jej szefa należy także Litwin, funkcjonujący jako łącznik z kretem zainstalowanym w SUPO, oraz dwaj rosyjscy weterani z Afganistanu. Udaje się też nawiązać Martinowi kontakt z oficerem służącym kiedyś w sowieckiej podwodnej flotylli.

Dzieje się sporo, ale nie jest to thriller akcji typu Bonda czy Bourne’a, bardziej analityczno-refleksyjny spektakl w stylu le Carré’go, nie całkiem wolny jednak od emocji. Te odnoszące się do Finów i Finlandii, a także do czysto prywatnych przeżyć i uczuć Martina symbolizuje tytuł powieści.

Dla mnie lektura „Placu Senackiego 6 PM” była fascynującym przeżyciem, łącznie z przesłaniem powieści zawartym w konkluzjach obu misji, Martina w latach 1990-ych i Caroline w roku 2021. Potrafimy wyśledzić, połączyć fakty i opowiedzieć o działaniach Rosjan. Martinowi udało się to wówczas, wobec prowokacji na Atlantyku, i teraz wspólnie z Carol i Rayem, w stosunku do tego, co stało się w Barrow. „Ale co chcieli osiągnąć, musimy sami zrozumieć” - tłumaczy stary szpieg kilkadziesiąt lat młodszej agentce. Jako pomoc sugeruje Carol lekturę „Listów z Rosji” de Custine’a i ubolewa „Nikt już tego nie czyta i potem się dzi­wią, że nie wie­dzą, co się dzie­je w Rosji”.

Nie po raz pierwszy spotykam się z tą poradą. Czy de Custine rzeczywiście odkrył klucz? A carskie imperium pierwszej połowy dziewiętnastego wieku nie różni się istotnie od Rosji Lenina, Stalina, Breżniewa, Gorbaczowa czy Putina? Powinnam wreszcie to zweryfikować sięgając po „Listy…”, jeśli nie w czterotomowym oryginale, przynajmniej w jednotomowej polskiej kompilacji.

Jeśli zaś o Vincenta V. Severskiego chodzi, z niecierpliwością czekam na kontynuację „Placu …”, chyba najbardziej ambitnej i dojrzałej jego powieści, także pod względem formalnym.

W roku 2021 Martin, szpieg od piętnastu lat na emeryturze, mieszka w maleńkim szwedzkim Storlien, niedaleko norweskiego Trondheim. Regularnie odwiedzający go Raymond, przyjaciel z czasów wspólnej służby w MI6, tym razem przywozi ze sobą agentkę Caroline Crowford. Według brytyjskiej centrali agencji Martin jest osobą, która mogłaby pomóc w wyjaśnieniu niepokojących odkryć w...

To chyba moja ulubiona książka Severskiego. Mimo, że w gruncie rzeczy jest żartem: główni bohaterowie, zamiast od razu odpowiedzieć na zadane im pytanie, snują swoje szpiegowskie wspominki przez 550 stron.

Podczas gdy odpowiedź pada jako zupełny epilog.

Trochę jest tak, że ważniejsze w tej książce od bohaterów są procedury i różne smaczki ze szpiegowskiej rzeczywistości drugiej połowy XX wieku. Czy to naprawdę tak wygląda? To już słodki sekret autora, ale brzmi bardzo przekonująco.

To chyba moja ulubiona książka Severskiego. Mimo, że w gruncie rzeczy jest żartem: główni bohaterowie, zamiast od razu odpowiedzieć na zadane im pytanie, snują swoje szpiegowskie wspominki przez 550 stron.

Podczas gdy odpowiedź pada jako zupełny epilog.

Trochę jest tak, że ważniejsze w tej książce od bohaterów są procedury i różne smaczki ze szpiegowskiej rzeczywistości...

Dobra książka. Akurat na majówkę ;). Dla mnie słabsza niż wcześniejsza seria autora. Jednak, jak ktoś lubi szpiegostwo to nie będzie się zawiedziony.

Dobra książka. Akurat na majówkę ;). Dla mnie słabsza niż wcześniejsza seria autora. Jednak, jak ktoś lubi szpiegostwo to nie będzie się zawiedziony.

Słabsza niż serie polskie Severskiego, ale to nadal Kawałek solidnej szpiegowskiej roboty. Sporo traci na mieszaniu linii współczesnej z historyczną, przez co nie ma suspensu w stosunku do życia części bohaterów.

Słabsza niż serie polskie Severskiego, ale to nadal Kawałek solidnej szpiegowskiej roboty. Sporo traci na mieszaniu linii współczesnej z historyczną, przez co nie ma suspensu w stosunku do życia części bohaterów.

Ciekawa pozycja w twórczości Severskiego. Dobrze się czyta.

Ciekawa pozycja w twórczości Severskiego. Dobrze się czyta.

Książka, jak wszystkie pozycje Severskiego, niezmiennie wciągająca od początku do końca.

Książka, jak wszystkie pozycje Severskiego, niezmiennie wciągająca od początku do końca.

Ciekawa

Ciekawa

Trzyma w napięciu od samego początku. Książka o tematyce szpiegowskiej. Pisarz Vincent V. Severski jest wybitnych pisarzem. To pierwsza Książka wydaniu jego ktòrą przeczytałem i już sie nie mogę doczekać innych książek napisanych przez niego. Sama historja jest nam znana za czasów zimnej wojny , a tym czasem napięcie rosnie z każdą kartką przeczytaną.

Trzyma w napięciu od samego początku. Książka o tematyce szpiegowskiej. Pisarz Vincent V. Severski jest wybitnych pisarzem. To pierwsza Książka wydaniu jego ktòrą przeczytałem i już sie nie mogę doczekać innych książek napisanych przez niego. Sama historja jest nam znana za czasów zimnej wojny , a tym czasem napięcie rosnie z każdą kartką przeczytaną.

Fabuła wciągająca, ale zakonczenie rozczarowuje..

Fabuła wciągająca, ale zakonczenie rozczarowuje..

Moje pierwsze spotkanie z piórem Vincenta V. Severskiego, ale z pewnością nie ostatnie. Książka wciągnęła mnie od pierwszych stron, a już wisienką na torcie było wybranie audiobooka w wykonaniu Krzysztofa Gosztyły. Majstersztyk!

Początek lat 90., helsiński krajobraz, gdzie swoje starcie ma KGB, SUPO, GRU oraz oficerowie MI6. Na dalekiej północy ZSRR wypływa potężny okręt podwodny Dymitr Doński. Na jego pokładzie znajduje się spory arsenał atomowy.

Książka szpiegowska na każdym kroku. Jak dla mnie MEGA sensacyjna i unikatowa. Autor stworzył genialne portrety psychologiczne swoich bohaterów, którzy reprezentują różne wywiady.

Czy strach przed atomem skutecznie zmobilizuje wywiad amerykański i brytyjski do działania? Czy najlepszy szpieg Martin dotrze do tytułowego Placu Senackiego?

Moje pierwsze spotkanie z piórem Vincenta V. Severskiego, ale z pewnością nie ostatnie. Książka wciągnęła mnie od pierwszych stron, a już wisienką na torcie było wybranie audiobooka w wykonaniu Krzysztofa Gosztyły. Majstersztyk!

Początek lat 90., helsiński krajobraz, gdzie swoje starcie ma KGB, SUPO, GRU oraz oficerowie MI6. Na dalekiej północy ZSRR wypływa potężny okręt...